اشعار

چشم‌های ترم از کودکیم تر شده است            زندگی نامۀ من داغ مکـرر شده است

بدن لاغـر و این قـامـت خـم شاهد که            روزها با چه غم دل شکنی سر شده است

گاه می‌سوزم و گهگاه به خود می‌پیچم            سوختن ارث من از روضۀ مادر شده است

رد زنجیر و طناب است به دستم یعنی            خاطرم از سر بازار مکدر شده است

دم آخـر هـمـۀ اهـل و عـیـالم هـسـتـند            شهر از ماتم این فاجعه محشر شده است

زهر امروز مرا از نفس انداخت ولی            قاتلم زهر نه یک علت دیگر شده است

بین بستر چـقـدر زار زدم وای حسین            روضه‌ها در نظرم خوب مصوّر شده است

باز انـگـار که با چـشـم خودم می‌بـینم            زینت دوش نبی طعمۀ لشگر شده است

باز انـگـار که با چـشـم خودم می‌بـینم            ته گـودال گل فاطمه پـرپـر شده است

باز انـگـار که با چـشـم خودم می‌بـینم            قسمت گردن او کندی خنجر شده است

باز انـگـار که با چـشـم خودم می‌بـینم            نوک هر نیزه‌ای آمادۀ یک سر شده است

سوخـتـم پـای غـم آن شه افـتـاده نفـس            همدم هر سحرم خونه جگر بوده و بس

آن روزهایِ شـعـلـه ور یادم نرفـته            دسـتـان تـب‌دارِ پــدر یــادم نـرفـتـه

دریـا همان نزدیکی اما تشنه بودیم            بـیـتـابی و چـشـمـانِ تـر یادم نرفته

گـهـواره را بُـردند بـعـدِ گـوشـواره            هـول و وَلایِ دور و بر یادم نرفته

افـتاد خیمه دستِ یک عـدّه حرامی            آن لحـظـهٔ پُـر درد سـر یـادم نـرفته

بعد از جسارت‌ها اسارت‌ها کشیدیم            یک تکّـه نـانِ مخـتـصر یادم نرفته

یکریز در آغوش عمه بغض کردیم            زخـم زبـانِ رهـگــذر یـادم نـرفـتـه

یک گوشه خوابید و صدایش درنیامد            اشـک رقـیـه تا سـحـر یـادم نرفـتـه

دیدم به عینه روضه‌ها را پیشِ چشمم            لحـظـاتِ تـلـخِ آن سفـر یـادم نرفـته

هـمین که ذکـر احادیث قـال بـاقـر شد            عجـین دل همه با کـردگـار غافـر شد

یـگـانـه عـالـم دیـن پـیـمـبر ست بـاقـر            عزیز حضرت زهرا و حیدرست باقر

امـام پنجـم و باب النجـات انسان ست            شفـیع محـشر پروردگار سبحـان ست

اگـر چه اهـل دیـار رسـول اکـرم بود            ولی دلش همه دم غرق حزن و ماتم بود

مدینه در دل خود عالمی حکایت داشت            مدینه آب و هوایش شمیم غربت داشت

مدینه بـاغ دلـش را هـمیشه پرپر کرد            صفـای آیـنـه‌اش را ز غـم مکـدّر کرد

میان روضۀ حیرت مکرراً میسوخت            همینکه چشم ترش رابه میخ در میدوخت

ز داغ یاس نـبی غـرق بی‌قـراری بود            هـوای دیـدۀ او دم بـه دم بـهـاری بـود

شبی مصیبت مادر قرار از او می‌برد            شبـی ز مـاتـم سنگـین کـربـلا می‌مرد

گـواه غربت و درد عـزیز زهـرا بود            خودش زجمع اسیران روز غوغا بود

به نیـزه‌ای سر خـونین ماه لـشکر دید            جـدا ز هم همه اعضای جسم اکبر دید

مـیان صحـنـۀ گـودال بی‌حـیـا را دیـد            لـبان تـشنـۀ فـرزنـد مـرتـضی را دیـد

مقـابل نظـرش حـمله‌ها ز هـر سو شد            روانـه نـیـزۀ پـسـتی مـیـان پـهـلـو شد

برای بی‌کـفن کـربـلا محـن می‌خـورد            به پیش دیدۀ او چکمه بر دهن می‌خورد

تـمام دار و نـدار حـرم به یغـما رفـت            نوای اهل حرم تا به عرش اعلا رفت

زمین ز خون ولی خـدا به جـوش آمد            صدای نعل تر و تازه‌ای به گوش آمد

تنی ز کـیـنه لگـد مـال سُـم اسبـان شد            کنار قـتلگهش خواهـرش پریـشان شد

چه ظلمتی! که عدو اندر آن کشاکش کرد            از این جنایت بد مادری زغم غش کرد

زبعد حادثه همچون پدر هـراسان بود            زشام و کرببلا دل غمین و گریان بود

بـنـا به مـرثـیـۀ نـیـنـوا نـوایـی داشـت            به یـاد کـربـبلا مجـلس عـزایی داشت

خلاصه بی‌کـس و تنها امـام ما پَر زد            به سـوی مـادر مـظـلـومـۀ ولا پـر زد

کـنار جـد و پـدر در بقـیع مدفـون شد            دراین مصیبت عظمی دل همه خون شد

مانند شـمعی پیکـر تو بی‌صدا سوخت            در شعله‌های سرکشِ زهر جفا سوخت

قـرآن ناطـق بـودی و با خود نگـفـتـیم            ای مُصحف توحید آیاتت چرا سوخت؟

حجّش قبول آن کس که پای روضۀ تو            در آفـتـاب داغ صحـرای مـنا سوخت

بسیـار در شهـر مدیـنه سوخت قـلـبت            امّا بمیرم بیش از آن در کربلا سوخت

بـوی حُـسین از آهـت آمـد بر مـشامـم            از بس دلت در ماتم خون خُدا سوخت

مانند زینُ العـابـدین، روح تو عُـمـری            وقت عبور از روضۀ شام بلا سوخت

ذهن تو پنجاه وسه سال ای نوح گریه            وقت مُجسّم کردنِ طشتِ طلا سوخت

شـلّاق نـامـردی تو را دنـبال می‌کـرد            آن ساعـتی که خـیـمۀ آل عـبا سوخت

آتش گرفـتی از درون وقـتی که دیدی            همبازی تو دامنش در شعله‌ها سوخت

روضه بخوان برایِ کس و کارِ ما مِنا            افـتـاده از نَـفَــس دل و دلـدارِ ما مِـنـا

ده سال روضۀ عطش و سوختن بخوان            گودال و ازدحام و تنِ بی‌کفن، بخوان

افتاده زهـرِ کـیـنه به جانِ امـیرِ عشق            دل از مدیـنه پر زده تا کوفه و دمشق

این سوزِ تشنگیِ تو از جنسِ کربلاست            انگار پیشِ چشمِ تو سر رویِ نیزه‌هاست

انگار می‌بـَرند تو را دست بسـته و…            سنگـی رسیده و سرِ زینب شکـسته و

پـایِ بـرهـنـه دخــتـرِ دردانـه می‌رود            بالا بـلـنـدِ عـرش بـه ویـرانه مـی‌رود

یادِ غـروبِ بی کسی و شعـله‌ها کـنیـد            صحـنِ بقـیـع و سیـنـۀ ما کـربـلا کنید

مانـده تنِ حسیـنِ تو در گـودیِّ عـذاب            زینب کشانده شد به کجا؟ مجلسِ شراب

از چـوبِ خـیـزران و لبِ یارِ ما نگو            از اضـطـرابِ دخـتـرِ دلـدار مـا نـگـو

دیدی به چشمِ خود که حرم زار می‌زند            وقـتـی رقـیه سر رویِ دیـوار می‌زنـد

سـرما و طعـنـه‌ها و هجـوم کـنـایـه‌ها            رقـصـیـدنِ اهـالی شـام پـایِ نـیـزه‌هـا

آمـد طَبَـق که دق کـند آرامِ جـانِ شـاه            لکـنـت زبـان گـرفت تـمام خـرابـه، آه

آهِ رقــیـه دامـنِ مــحـراب را گــرفـت            خوابید و از دوچشمِ حرم خواب را گرفت

ای یــادگـارِ روضۀ تـنـهـایـیِ حـسیـن            یـادش به خـیـر؛ دخـترِ بابـایی حـسین

زد بر لب و دهن که پدر پیکر تو کو؟            ما نـدبه خـوانـده‌ایم بگـو دلبـرِ تو کو؟

چـقـدر نالـۀ بی‌جـان و بـی‌صدا داری            به زیـر لب تو فـقـط ذکر ربّـنـا داری

گـمان کـنم که رسیده زمان پَـر زدنت            که زهـر کـینه اثـر کـرده و نوا داری

چه کرده با تو که اینگونه محتضر شده‌ای            شهادتـین به لب‌های خود چرا داری؟

نفس کشیدنت آقا چه سخت تر شده است            مـیان هر نـفـس خـستـه‌ات دعـا داری

کشانده پای تو را روبه قبله، زهر جفا            گـمـان کـنم که شما درد بـی‌دوا داری

کـنـار بـسـتـر تـو مــادری عــزا دارد            که گشته غرق غم و نوحه وعزاداری

لبان خشک تو ذکر" حسین" می‌گویند            دوبـاره گـریـه و مـرثـیـه را بنا داری

هنوز هم تو به یاد سه ساله غـمگـینی            هـنـوز هـم به دلـت داغ کـربـلا داری

تو در لباس اسارت چه صحنه‌ها دیدی            چه زخم‌ها که تو از کعب نیزه‌ها داری

دل شـکـسـتـۀ من وقـف مـاتـم تو شده            شـمـا هـــوای دل خـسـتـۀ مــرا داری

به خـواب دیـده‌ام آقا که مـرقـدی زیبا            شبیه صحن و سرای امام رضا داری

کـبوتـر دل من پـر کـشیده چون زائـر            به قـصد مـرقـد خـاکـی حضرت باقـر

منـم که زنـده نـمـودم خـدا پـرستی را            منـم که شیـخ و مـرادم تـمام هستی را

منـم که زنـده نـمـودم عـلـوم قـرآن را            کـشانـده‌ام به تمـاشا بهـشت ایـمـان را

مـنـم کـه زنـده نــمـودم قـیـام جـدّم را            مـنـم که زنـده نـگـه داشتـم مـحـرّم را

در اوج عـرش مقـامی رفیع دارم من            و غـربـتی چو غـروب بقـیع دارم من

منم که سنگ مـزارم پر کـبوترهاست            منم که زائر تنهای هر شبم زهـراست

منم که در نفسم عطر کربلا جاری است            شمیم غربت من در دل منا جاری است

هـزار حـرف نگـفـتـه مـیـان دل دارم            هـــزار درد نـهــفـتـه مـیــان دل دارم

هزار حرف نگـفته ز ماجـرای حسین            چقدر روضه گرفتم فقـط برای حسین

هزار حرف نگفته ز ظهر روز عطش            ز ماجرای رباب و ز داغ سوز عطش

سه چار ساله ولی ماجرا که یادم هست            سری که رفت روی نیزه‌ها که یادم هست

همین که رفت عمو، قامت حسین خمید            همین که رفت عمو، ضرب تازیانه رسید

میان سلسله‌ها یک به یک قطار شدند            به روی ناقـۀ عـریان همه سوار شدند

چه زلف‌ها که در این ماجرا سپیده شدند            چه حرف‌ها که دراین کوچه‌ها شنیده شدند

هـنـوز قـصّـۀ بـازار شـام یـادم هـست            هـنوز سنگ سرِ پـشت بـام یادم هست

چه ناله‌ها که در این سینه‌ها بریده شدند            چه موی‌ها که سر هر گذر کشیده شدند

هـنوز قـصّۀ آن نـیـزه دار یـادم هست            صدای دخـتـرکی بی‌قـرار یـادم هست

هنوز در دل ما بغض حرمله است هنوز            هنوز خاطر من زخم سلسله است هنوز

شکست پهلوی آن دختری که خورد زمین            شبیه پهلوی آن مادری که خورد زمین

سه ساله بود ولی پیـر عـشق بـابا بود            سه ساله بود ولیکـن شبـیـه زهـرا بود

تشبیه و استعاره به وصفت نیاز نیست            این واژه‌ها به وصف غمت چاره ساز نیست

دیگر به گِل نشسته کلام و عبارت است            آقا تـفـضّـلی کـه زمـان اشـارت است

فـرهـنـگ نـامـۀ غــم و انـدوه کـربـلا            ای مـسـتـنـدتـریـن سـنــد داغ نــیـنــوا

از کـودکی تو بـار امـانت کـشـیـده‌ای            انـــدازۀ تـــمــام فـــلـک داغ دیــده‌ای

خورشید هم به گرمی داغ دل تو نیست            ایوب را توان غم و مشکـل تو نیـست

تو چهارساله بودی و در اوج کودکی            دیدی به نیزه رأس عزیزان یکی یکی

تو چهارساله بودی و صد درد دیده‌ای            دشمـن مـیـان خـیـمـۀ بـی‌مرد دیـده‌ای

تو چهارساله بودی و شب گریه دیده‌ای            گهواره‌ای که برده شد از خیمه دیده‌ای

تنها امیـد و دل خـوشی تو حـسین بود            دیدی که اوفـتاده به تـیر و سنـیـن بود

تو قلب شرحه شرحۀ احـساس دیده‌ای            از دور جـســم پـارۀ عــبـاس دیــده‌ای

هـم بــنـد نــازدانــۀ بــابــا رقـــیــه‌ای            تـو کـیـنـه دار ظـلـم یـزیـد و امـیـه‌ای

در مجـلس شـراب که جـای شما نبود            جـای شما که گـوشۀ ویـرانـه‌ها نـبـود

از عمه درس صبر و رضایت گرفته‌ای            از خطبه‌اش تو درس ولایت گرفته‌ای

از کودکی تو یـاد گرفـتی به اوج درد            هرگز کسی نمی‌شـنود گـریه‌های مرد

نَـبوَد عجـب که بـاقـر عـلـم نبی شدی            در این مـقـام بـا نَـفـَس زیـنـبـی شـدی

یـا بـاقــر الـعــلـوم اگـر بـی‌لـیــاقــتــم            من دعـبـل شـمـایـم و بـنـمـا شـفـاعـتم

لبم شهد و دهانم چشمۀ فیض و کلامم جان           سزد با جان خود ریزم به خاک پای جانانش

امام پنجم و معصوم هـفتم حضرت باقر           که تا شام ابـد بـادا سلام از حیّ مـنانـش

لقب باقر، محمّد نام او، کـنیه ابا جعـفـر           تعالی الله از این کنیه و از این نام و عنوانش

رجال علم از صبح ازل، مرهون گفتارش           جهان فضل تا شام ابد، مدیـون احسانش

سجود آورده خلقت از پی تعظیم بر خاکش           سلام آورده جابر از رسول حُسن سبحانش

عجب نبود اگر در باغ رضوان پای بگذارد           اگر در حشر، شیطان دست خود آرد به دامانش

عجب نی گر شفا بخشد نگاهش چشم جابر را           که هر کس درد دارد خاک کوی اوست درمانش

چراغ روشن دل‌هاست قبر بی چراغ او           چه غم گر نیست شمع و آستان و سقف و ایوانش

نسیمی از بقیعش روح بخشد صد مسیحا را           سزد بر کسب فیض از طور آید پور عمرانش

ضریحش کعبۀ دل بود و ایوانش بهشت جان           الهی بشکند دستی که آخر کرد ویرانش

شنیدی لال شد یک لحظه دانشمند نصرانی           میان جمع در پیش بیان و نطق و برهانش

کی‌ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم           خـدا باشد ثنـاگویش، نبی باید ثـناخوانش

فروغ دانشش بگرفت چون خورشید، عالم را           که هم انوار ایمان بود و هم اسرار قرآنش

گهی دادند در اوج جلالت نسبت کفـرش           گهی بستند بهـتان و گهی بُردند زندانش

ولی عصر در شب‌های تاریک است، زوّارش           تمام خلـق عالـم پشت دیـوارند مهـمانش

کنار قبر او جـرأت ندارد زائری هرگز           که ریزد قطرۀ اشکی بر او از چشم گریانش

مگو در روضه‌اش شمع و چراغی نیست، می‌بینم           که باشد هر دلی تا بامدادان شمع سوزانش

به عهد کودکی از خورد سالی دید جدش را           که مانده روی زخم سینه، جای سم اسبانش

اگر در روز محشر هم ببینی ماه رویش را           نشان تشنگی پیداست بر لب‌های عطشانش

دوید از بس که با پای برهنه در دل صحرا           کف پا شد چو دل مجروح، از خار مغیلانش

دریغا آخر از زهر جفا کردند مسمومش           نهان با پیکرش در خاک شد غم‌های پنهانش

بوَد در شعلۀ جانسوز، نظم «میثمش» پیدا           غم نـاگفتـه و سـوز دل و رنج فـراوانش

ای جلوۀ حق در تو عیان حضرت باقر            مدح تو فـزونتر ز بـیان حضرت باقر

شاهـان هـمگی سائـل درگـاه رفـیعـت            ای پـادشـه پـادشهـان حـضـرت بـاقـر

باید که کـنـد فـخـر گـدای سـر کـویت            بر جمله سلاطین جهان حضرت باقر

تو حجت داداری و دشمن به چه جرمی            با زهر تو را کُشته چنان حضرت باقر

در مـاتـم تو ای گـل گـلـزار حـسیـنـی            گـریـنـد همه عـالـمـیـان حضرت باقر

افـسوس که زد آتش زهـر ستم خـصم            یکباره تو را شعله به جان حضرت باقر

فریاد که از سوزش آن زهر شرربار            رفته ز تنت تاب و توان حضرت باقر

خون شد به دلت چونکه همه عمر شنیدی            از دشمن و دوست زخم زبان حضرت باقر

از کودکی‌ات ظلم و ستم دیدی و کردی            در سینه غم خویش نهان حضرت باقر

بـا خـاطـره‌هـای سـفــر شــام هـمـاره            بود اشک تو از دیده روان حضرت باقر

هم پای رقـیـه چو روی خـار دویـدی            مانده به کفت پات نشان حضرت باقر

جانت به لب آمد به ره شام چو دیـدی            تو رأس حسین را به سنان حضرت باقر

مـن از تـبـار بـاقـرم مـردم بـدانـیـد            دل بـی قـرار بـاقــرم مـردم بـدانـیـد

مست و خـمـار باقـرم مـردم بدانـید            امــروز یــار بـاقـرم مـردم بـدانـیـد

فــردا كــنـار بـاقـرم مـردم بـدانـیـد

دست از غـم او تا قـیامت بر نـدارم

ای كهكشان ها آسمان ها در مدارت            عـرش خدای لم یزل هم بـیـقرارت

خـتم رُسُل كرده سلامش را نثـارت            بیچـاره تر از من نداری در كنارت

دارم درون سیـنـه ام شـوق زیـارت

كی می‌شود سر بر مـزار تو گذارم

ای ابـتـدای روضـه ها از خـانـۀ تو            ای هـیـأت عـشـاق در كـاشـانـۀ تـو

قـلـب تــمـام قــدسـیـان دیــوانـۀ تـو            بـار تـمـام صحـنـه ها بـر شـانـۀ تو

شـد این دلـم آبــاد از خـمـخـانـۀ تـو

من حاجتی جز مردن از عشقت ندارم

شـكـر خـدا امشب پـریشان تو هستم            مانـند زهـرا دیـده گـریـان تو هستم

دلـدادۀ آن بیـت الأحـزان تو هـسـتـم            تـقـدیـر بوده اینكه حـیران تو هستم

دلسوخته، از داغ سوزان تو هـسـتـم

پس كی غم تو می‌كشد بر روی دارم

امشب تـفـأل می‌زنم بر چـشمهـایت            مثل مزارت مانده خلوت روضه‌هایت

شکر خدا من روضه می‌گیرم برایت            جـانم شود ای کاش آقـا جان فـدایت

آتش زده زهر جفا بر دست و پایت

ای كاش پای غصه هایت جان سپارم

ای سـوز آه سیـنـۀ تو آسمـان سـوز            بر ما عطا فرما كمی ای مهربان سوز

قبر غریبت روضه ای داغ و نهان سوز            ای خاطرت آزرده از یك ظهر جانسوز

بر چشمهایت چند عكس خانمانسوز

امشب بـیـاد خـاطـراتـت لالـه زارم

قـوم پـیـمـبـر را همه گـمـراه دیـدی            آنچه نـدیـده هیـچ چـشمی، آه دیـدی

در بـیــن آتـش ذكــر یــا الله دیــدی            چـنـدین سـتـاره در مـدار ماه دیدی

یك یـوسف بی سر میان چـاه دیـدی

می‌گفتی از این غم هماره بیقـرارم

هر جـا کـلاس درس شما برگـزار شد            با شور و شوق روح الامین رهسپار شد

هر حرف غیر حرف شما فانی است، شُکر            حرف شماست بین کـتب مانـدگـار شد

یا باقـرالـعـلـوم، فـقـط با کـلام تـوست            افـکـار پـوچ مرجـئه* بی اعـتـبـار شد

ای قـیـمـتی ترین گـهـر دین بگو چـرا            سهمت مزار خاکی از این روزگار شد؟

آن زین زهر خورده چه‌ها کرده با شما            آثـار مــرگ در بـدنـت آشــکــار شــد

آقـا شـنـیـده ایم که از دست زهـر زود            جـسمـت ورم کـرده دلـت داغـدار شد

جسمت ورم که کرد؛ دلت رفت کربلا            آن خاطـرات له شده رویت هـوار شد

بر تن سـری نبود ولی جـدتـان حسین            ده اسب تازه نعل به سمتش قـطار شد

از دستـبـاف فـاطـمـه بر پیکـر حسین            پـودی نماند و پیـرهـنـش تـار تـار شد

تقصیر شمر بود که سر روی نیزه رفت            زینب به روی ناقـۀ عـریان سـوار شد

در دو روز زندگی غربت فراوان دیده‌ام           بـارها از پیکـر خود، رفـتن جـان دیده‌ام

از غروب روز عاشورای سال شصت ویک           بر دل زهـرایـی‌ام زخـمی نمایان دیده‌ام

حج نیـمه کاره‌ام کامل شد و در کـربـلا           عصر عاشورا به جای عید قربان دیده‌ام

در مـنـا آب گـوارا دست زائـرها دهـیـد           حاجی‌ام را در ته گودال عطشان دیده‌ام

زین اسبم را چرا آلوده بر سَم می کنند؟!           من که مرگم را همان شام غریبان دیده‌ام

شرمساری غیـور خیمه را حس کرده‌ام           بر روی مشک عمویم جای دندان دیده‌ام

خنده های حرمله خیلی دل ما را شکست           مادر شش ماهه را با چشم گریان دیده‌ام

کعب نی از شمر و ابن سعد ملعون خورده‌ام           یک حرم را بین آتش مات و حیران دیده‌ام

آن قدر در بین صحرا بر زمین افتاده‌ام           آن قدر در پای خود خار مغیلان دیده‌ام

چـشم من بر آیۀ شـقّ القـمر افـتاده است           آیه خواندن بر درخت از شمس تابان دیده‌ام

خاطرات تلخ شام از خاطرم هرگز نرفت           خـیـزران را بر لب قـاری قـرآن دیده‌ام

یک شب راحت نخوابیدم از آن روزی که من           عـمّه‌ام را بیـن نامحـرم پـریـشان دیده‌ام

با همین چشم ورم کرده خودم جان کندنِ           عـمۀ هم بازی‌ام را کـنـج ویـران دیده‌ام

منم که عالم هستی گدای کوی من است           منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است           منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

مـنـم که زادۀ پــورِ حـسـیـنِ زهــرایــم

مـنـم کـه بـر هـمـۀ عـالـمـیـن مــولایـم

منی که کل وجودم پر از خدا شده است           به کودکی دل من با غم آشنا شده است

دلم پُر از غـم جانسوز کربلا شده است           به پیش دیده من سر به نیزه ها شده است

چگونه شرح دهم من غمی که بر ما رفت

فقط همین، سر اکـبـر میان سـرها رفت

چگونه شرح دهـم حـال زار قـافـلـه را           چگونه شرح دهم های و هوی و هلهله را

چگونه شرح دهم خـنده های حرمله را           چگونه شرح دهـم رد پـای سـلـسـله را

چگونه شرح دهم روی نـیـزه قـرآن را

چگونه شرح دهم خـیـزران و دندان را

منم که نو گـل پرپر به چشم خود دیـدم           منم که حنجر و خنجر به چشم خود دیدم

منم که پیکر بی سر به چشم خود دیدم           منم که غارت معجر به چشم خود دیدم

چه گویم از غـم خلخـال و جامـۀ پـاره

چه گـویـم از غـم جـانـسوز طفل آواره

پخش سبک

ای حجـت الله بـر زمیـن            بـر مــا امـام پــنـجـمـیـن
حق از تو ظاهر، امام باقر

شهادت تـو، سـوز بـکـای مـا شـد            شـور طـنـین، یا لـیـتـنـای مـا شـد
شهـر مـدیـنه، دارالعـزای مـا شـد
یا؛ امام باقر؛ امام باقر؛ امام باقر(۲)
************************
از ظـلـم و کـیـنـۀ هـشـام            شد از تو هـتک احـتـرام
گریم برایت، جانم فدایت
ظلم دشمن را، به رأفتت دادی جواب            ای بر حریمت، دعا قبول و مستجاب
ما را کن آقا، جزو غلامانت حساب
یا؛ امام باقر؛ امام باقر؛ امام باقر(۲)
************************
بـایـد بـرایت گـریـه کرد            بهـر عـزایت گـریه کرد
نور خدایی، ای کربلایی
آل عـلی را، محنت کـشیـده دیدی            بر حفظ نهضت،قدها خمیده دیدی
در کـربـبلا، سـرها بـریـده دیـدی
آه غریب مادر؛ غریب مادر؛ غریب مادر(۲)

پخش سبک

ســلام کـلّ افــلاک          به محضر تو مـولا

مـحـبـت تـو بــاشـد          تـمـام هـــسـتـی مـا

تـو بـاقـرالعـلـومـی          منـم گــدای کـویـت

بُوَد همیـشه هر جـا          روی دلم به سـویت

مـولا امامِ باقر؛ مـولا امامِ باقر (۲)

**********************

سیـنـه زنان داغـت          همیشه بی قـرارنـد

به قلب عـاشقِ خود          شـور مدیـنـه دارند

دلــم بـگــیــرد آقــا          دم همه دم سُراغت

فــــدای آن مــــزارِ          خاکی و بی‌چراغت

مـولا امامِ باقر؛ مـولا امامِ باقر (۲)

**********************

عــنـایــتـی کـن آقـا          دلـم شـود خــدایـی

شـوم شبـیهِ خـوبان          شـهـیـد کــربـلایـی

گـریـه کـنـم به یـادِ          لالـۀ گـشـتـه پـرپـر

سـیــنـه زنــم زداغِ          تنی که گشته بی‌سر

حسین عزیز زهـرا؛ حسین عزیز زهـرا(۲)

پخش سبک

الا ای کـه نــور خــدایـی           ز رخسار تو گشته ظاهر

عـقـایـد و انـدیــشـه زنـده           شـد از مکـتـب قـالَ باقـر

جواب کـرامات و خـوبی           بگو از چه شد زهر کینه

توجان دادی و درعزایت           شـده کــربــلایـی مـدیـنـه

الا ای دو عـالـم           حـزیـنِ عـزایت

غـریـبِ مـدیـنـه           بـمـیـرم بـرایـت

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

***************************

فـدای مــرام و خـصـالـت           وُجــودِ هـمـه عـاشـقـانـت

دعـا کرده ای بر کسی که           به تو کرده ظلم و اهـانت

ببین دل پریشان ومضطر           ز مرثـیـه‌ات مـرد و زنها

عـزای تو چون آتشی شد           به جـان و دل سینه زن ها

مـلائـک به پـایِ           غمت غصه دارند

وبا روضه‌هایت           هـمه بی قـرارند

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

***************************

الا ای که بـا نـوحـه و دم           رسیـده به گـردون نوایت

بـیـا و بـگـو بـر محـبـیـن           ز داغِ دل نـــیـــنـــوایــت

بـگـو از سرِ رفـته بر نی           بـگـو از دل پُــر بـهـانــه

بگو از رخ خورده سیـلی           بــگــو از غــمِ تــازیــانـه

بگو ای‌که جانت           شد از غصه بر لب

چه آمـد چـه آمـد           سرِ عـمـهّ زینب

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

مـا در بهشت مـرغ غـزلخوان باقـریم            در گـوشه‌ای ز صحـن شبستان باقریم

بـوسـه زنـان پــای غــلامـان بـاقـریـم            بیـچـاره‌ایـم و دست به دامـان باقـریـم

آنقدر لطف و جود و کرم کرده است که            هـمـواره زیـر بـارش بـاران بـاقـریـم

از داغ قـبـر خـاکـی او لطـمه می‌زنیم            بر سیـنـه و به سر زده گـریان باقریم

یکـتـا امام اهـل نظـر یک نظـر فـقـط

 آقـا نمی‌کنی تو ضرر یک نظر فـقط

گرد و غـبار قـبر شما بهتر از بهشت            یک نخ ز شال آل عبا بهتر از بهشت

من که ز تو بهـشت بریـنی نـخـواستم            از من لب و ز تو کف پا بهتر از بهشت

جنت برای اهل نظر.... یک نگاه کن            رحمی کنی به حال گدا بهتر از بهشت

شمعـی کـنـار پنجـره‌های بقـیـع نیست            گـریه کـنـار پنجـره‌ها بهتـر از بهشت

در خواب هم برای تو گـنـبد نساخـتیم

اصلا چـرا برای تو مـرقـد نـساخـتـیم

از این به بعد روضۀ ما می‌شود شروع            با خـاطـرات کـربـبـلا می‌شود شروع

با اشک و سوز و آه و نوا می‌شود شروع            دارد عـزای اهـل ولا می‌شـود شروع

چون گریه‌های آل عبا می‌شود شروع            خونریزی از دو چشم شما می‌شود شروع

این مـاجـرا بگو ز کجا آب می‌خـورد            قـصه ز ظلم آن خـلـفا می‌شود شروع

جسمی میـان آن در و دیوار مانده بود

ردی به سینه از نوک مسمار مانده بود

با پنـج سال سن سرِ بر نـیـزه دیـده‌ای            در زیـر نـیـزه‌ها تن در خـون تپیده‌ای

مثـل رقـیه مثل سکـیـنـه به شهـر شام            تو مـزه‌های ضرب لگـد را چـشیده‌ای

پـای بـرهـنـه بـا تن زخـمـی دویـده‌ای            از روی خـارهـای بـیـابـان پــریـده‌ای

رقاصه ها به دور شما تاب خورده‌اند            دشنام و فحش و زخم زبان ها شنیده‌ای

روضه تمام و این دلمان غرق در غم است

این اولین گـریـز به مـاه مـحـرم است

ای انس وجان محصّل دانش‌سرای تو            وی نُـه سـپـهـر گـوشـۀ دارالـولای تو
پنـجـم وصی خـتـم رُسـل باقـرالـعـلوم            کـلّ عــلــوم در نـفـس جـان‌فـزای تـو

جـابر شـفـا گـرفت ز دست خـدایی‌ات            جبریل فیض می‌برد از خـاک پای تو
پـیـش از شب ولادت تـو خـتـم‌الانـبـیـا            از جـان و دل سـلام فـرسـتـد برای تو
می‌جوشد از کلام خوشت معجز مسیح            نبْوَد عجب به مُرده دهد جان دعای تو
نام تو، خلق و خوی تو، یکسر محمّد است            وجـهِ خـداست روی محـمّـد نـمـای تو
ما را چه زهره تا که ز مدح تو دم زنیم؟            گـویـد خـدا بـرای رسـولـش ثـنـای تو
اهـل سـخـن هـنـوز ز دلـدادگـان حـق            دل مـی‌بــرنــد بـا سـخـنِ دل‌ربـای تـو
با آنـکـه می‌بـرد دل مـا را مـدیـنـه‌ات            پیـوستـه در بقـیـع دل مـاست جـای تو
باشد کجـا به نـزد تو قـابـل، درود ما؟            ای بر تو لحظه لحظه سلام خـدای تو
قبرت خراب و قدر تو باشد بسی بلـند            ای عـرش کـبـریـا حـرم با صفـای تو
ویـرانـۀ بـقـیـع تـو بـاشـد بـهـشـت مـا            ای خـازن بـهـشـت گــدای گــدای تـو
قبر تو در مدینه غریب است و روز و شب            بـاشـد مــدیــنـۀ دل مــا کــربــلای تـو
دشنام خصم را که دهد با دعـا جواب            غیر از تو، ای حلاوت جان در صدای تو
حـاشا که حـقِّ یک سخـنت را ادا کنم            گر صدهـزار بـار کـنم جـان فـدای تو
چون نـور آفـتـاب که تـابـیده بر زمین            پـیچـیـده در سپـهـر معـارف، ندای تو
ما ظرف کوچکیم و عنایات تو، بزرگ            ای وسعت جهان همه ظرف عطای تو
تو دُرّ چار بحری و دریای هفت نـور            نـورنـد نـور جـمـلـه تـبـار و نـیـای تو
طاق است طاق، مؤمن طاق تو در جهان            بـوحـمـزه و هـشـام که آرد سوای تو؟
یـاد آورم ز خــاطـرۀ چـار سـالـگـیـت            از کــربـلا و کــوفـه و شـامِ بـلای تـو
عالم سیاه در نظرت گشت همچو شب            وقـتـی کـبـود شـد بـدن عـمّـه‌هـای تـو
بزم یزید ریخت به هم، رنگ او پرید            وقـتی بـلـنـد گـشـت صـدای رسای تو
گفـتی که حاجـیـان همه ده‌سال در منا            گـریـنـد دور هم هـمگی در عـزای تو
ای پنجـمـیـن معـلـم عـالـم بگـو، بگـو            زهـر هـشام با چه گنه شد جـزای تو؟
تقـدیم توست سوز دل صبح و شام ما            در قـلـب مـا بـوَد غـم بـی‌انـتـهـای تـو
نفرین بر آن گروه که در روضة البقیع            نـگـذاشـتـنـد گـریـه کـنـم از بـرای تـو
تا هست روح در تن و سوزش درون جان            «میثم» بوَد هماره قـصیـده سـرای تو

ای دوّمین محـمّـد و ای پنجـمیـن امام            از خلق و از خدای تعالی تو را سلام

چشم و چراغ فاطمه، خورشید هفت نور            روح روان احـمـد و فـرزند چار امام

وصف تو را نگفته خدا جز به افـتخار            نام تو را نـبرده نـبـی جـز به احـتـرام

هم ساکنان عـرض به پـایت نهاده رخ            هم طایران سدره به دستت همیشه رام

حکـم خـدا به هـمّت تو گـشتـه پـایـدار            دین نبی به دانـش تو مـانـده مـسـتـدام

با آن‌همه جـلال و مـقـامی که داشـتی            دیدی ستم ز خصم ستمگر علی‌الدوام

گه دیـد چـشم پـاک تو بـیـداد از یـزید            گـاهی شنـید گـوش تو دشنام از هشام

گریند در عزای تو پیوسته مرد و زن            سوزند از برای تو هر روز خاص و عام

گاهی به دشت کرب‌و بلا بوده‌ای اسیر            گاهی به کوفه بر تو شده ظلم، گه به شام

خواندند سوی بزم یزیدت، بدان جلال            بردنـد در خـرابـۀ شـامت بـدان مـقـام

گر کـف زدنـد اهـل ستم پیش رویـتان            گـر سنگ ریخـتند به سرهایتان ز بام

راحت شدی ز جور و جفای هشام دون            آندم که گشت عـمر شـریف شما تمام

داریم حـاجـتی که ز لطف و عـنایـتی            بر قـبر بی‌چـراغ تو گـوییم یک سلام

«میثم» هماره وصف شما خـاندان کند            ای مدحتان بر اهل سخن خوشترین کلام